Μάνα κουράγιο, αντί: Πατέρα κουράγιο.
Γιατί δεν αναφέρουν οτι το πρόβλημα είναι στη ρίζα: Το παιδί δεν είχε πατρικό πρότυπο.......
Πρόκειται για το δράμα μιας μητέρας που προσπαθεί να ξεπεράσει τον πόνο και τις ενοχές της, όταν ο έφηβος γιος της, σε μια έξαρση τρέλας, σκοτώνει συμμαθητές και συμμαθήτριές του. Ρόλο που ερμηνεύει η Τίλντα Σουίντον. Συνάντησα την 41χρονη Ράμσεϊ στις Κάνες, όπου είχε προβληθεί η ταινία της. Γεμάτη ενθουσιασμό, με προφορά λαϊκή, μου μίλησε για το τόσο ενδιαφέρον θέμα της ταινίας της.
- Κάνατε κάποιες έρευνες πριν γυρίσετε ένα φιλμ με ήρωα ένα ιδιαίτερο παιδί στην εφηβεία;
«Μίλησα με ψυχολόγους, ανθρώπους που ασχολούνται με ψυχοπαθείς και ιδιαίτερα με ειδικούς για παιδιά με διεστραμμένη συμπεριφορά. Είναι, όπως έμαθα, δύσκολο να θεραπευτούν. Καμιά φορά δείχνουν σημεία καλυτέρευσης και, μπορεί ύστερα από δυο-τρία χρόνια να επιστρέψουν πίσω στο ίδιο σημείο και να είναι επικίνδυνοι. Χρησιμοποιούν πολλά φάρμακα στην Αμερική. Πολλές φορές τους πνίγουν στο βάλιουμ. Παραμένουν όμως πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Γιατί ακόμη και τα φυσιολογικά παιδιά συμπεριφέρονται ορισμένες φορές περίεργα».
- Μπορούσε το παιδί να σωθεί αν είχε μιαν άλλη, πιο ζεστή, μητέρα;
«Ισως. Προσπάθησε κάπως κι αυτή αλλά δεν προχώρησε αρκετά».
Χρειάστηκε να περάσουν οκτώ ολόκληρα χρόνια για να μπορέσει η σκοτσέζα, από εργατική τάξη, σκηνοθέτρια Λιν Ράμσεϊ να γυρίσει τη νέα ταινία της, «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου