Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010
Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010
Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010
ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΣΥΝΟΡΙΑΚΟΙ ΓΑΜΟΙ
ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟΥ ΣΕ ΑΝΗΛΙΚΟ
Προεδρικό Διάταγμα υπ. απ. 30, σε τροποποίηση του παλαιού ΠΔ 25/2004, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως αρ. σελ. 1420, άρθρο 1, παρ. 5.
Σύμφωνα με αυτόν, από τις 13-5-2010, δεν θα απαιτείται η γνώμη του μη έχοντος τη γονική μέριμνα (πατέρα κατά κανόνα) για την έκδοση διαβατηρίου σε ανήλικο παιδί, παρά μόνο η απόφαση επιμέλειας!!!
Οπως δηλαδή με την ενδο-οικογενειακή βία, ο νόμος και πάλι είναι κατά του πατέρα-άνδρα.
ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ - 24-3-2010
http://ec.europa.eu/news/justice/100324_el.htm
Μεγαλύτερη ασφάλεια δικαίου για τους "διασυνοριακούς" γάμους
Δικαιοσύνη και δικαιώματα των πολιτών - 24/03/2010
Χάρη στους νέους κανόνες που θα ισχύουν σε 10 χώρες της ΕΕ, τα "διεθνή ζευγάρια" θα μπορούν να επιλέγουν ποιας χώρας το δίκαιο θα εφαρμοστεί σε περίπτωση διαζυγίου.
Κάθε χρόνο ένα εκατομμύριο ζευγάρια στην ΕΕ υποβάλλουν αίτηση διαζυγίου. Δεν είναι όμως πάντα ξεκάθαρο ποιας χώρας το δίκαιο ισχύει σε περίπτωση διαζυγίου, αν για παράδειγμα οι σύζυγοι προέρχονται από διαφορετικές χώρες. Ή ακόμα, αν οι σύζυγοι είναι από την ίδια χώρα αλλά ζουν και οι δύο στο εξωτερικό, ή αν ζουν σε διαφορετική χώρα ο καθένας. Τα πράγματα περιπλέκονται σε μεγάλο βαθμό.
Το συνολικό ποσοστό των "διεθνών ζευγαριών" που παίρνουν διαζύγιο στην ΕΕ ανέρχεται σε 13% – όσο και το ποσοστό τους στο σύνολο των γάμων. Για τα ζευγάρια αυτά η ψυχοφθόρα διαδικασία της λύσης του γάμου επιβαρύνεται συχνά ακόμη περισσότερο λόγω των διαφορών που υπάρχουν στις εθνικές νομοθεσίες για τα διαζύγια, κάτι αναμενόμενο σε μια Ένωση 27 χωρών με διαφορετική κουλτούρα και ιστορία.
Οι νέοι κανόνες – που θα ισχύουν σε 10 μόνο χώρες της ΕΕ - δίνουν τη δυνατότητα στα "διεθνή ζευγάρια" να επιλέγουν τη νομοθεσία που θα ισχύει σε περίπτωση διαζυγίου τους, έτσι ώστε να μην έχουν να αντιμετωπίζουν άγνωστα νομικά συστήματα που δεν μπορούν να κατανοήσουν.
Ήδη σε πολλές χώρες της ΕΕ τα ζευγάρια αυτά έχουν τη δυνατότητα να πάρουν διαζύγιο σύμφωνα με τη νομοθεσία μιας άλλης χώρας. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι κάθε χώρα έχει διαφορετικούς κανόνες για το ποια νομοθεσία πρέπει να ισχύει. Η ασάφεια αυτή οδηγεί συχνά σε χρονοβόρες και δαπανηρές διαδικασίες διαζυγίων, με επώδυνες συνέπειες τόσο για τους ενηλίκους όσο και για τα παιδιά.
Επίσης, οι νέοι κανόνες αποσαφηνίζουν ποια νομοθεσία ισχύει σε περίπτωση ασυμφωνίας του ζευγαριού σχετικά με το εφαρμοστέο νομικό σύστημα. Στόχος είναι, σε μια διαδικασία διαζυγίου, να μην επωφελείται ο ένας σύζυγος από πλεονεκτήματα που μπορεί να προσφέρει η νομοθεσία μιας χώρας εις βάρος του άλλου συζύγου.
Το 2006 είχαν υποβληθεί παρόμοιες προτάσεις από την ΕΕ, οι οποίες όμως δεν έτυχαν της ομόφωνης στήριξης όλων των εθνικών κυβερνήσεων. Σήμερα, 10 χώρες αποφασίζουν να προχωρήσουν μόνες τους, εφαρμόζοντας για πρώτη φορά τη διαδικασία ενισχυμένης συνεργασίας.
Η διαδικασία αυτή, που καθιερώθηκε το 1999, επιτρέπει σε μια μεγάλη ομάδα χωρών να θεσπίζουν νόμους που θα ισχύουν μόνο σ' αυτές, δηλαδή όχι στο σύνολο των χωρών της ΕΕ. Η επίτροπος Δικαιοσύνης και Θεμελιωδών Δικαιωμάτων Βίβιαν Ρέντινγκ προτείνει τη νομοθεσία αυτή εξ ονόματος της Αυστρίας, Βουλγαρίας, Γαλλίας, Ελλάδας, Ισπανίας, Ιταλίας, Λουξεμβούργου, Ουγγαρίας, Ρουμανίας και Σλοβενίας.
Προεδρικό Διάταγμα υπ. απ. 30, σε τροποποίηση του παλαιού ΠΔ 25/2004, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως αρ. σελ. 1420, άρθρο 1, παρ. 5.
Σύμφωνα με αυτόν, από τις 13-5-2010, δεν θα απαιτείται η γνώμη του μη έχοντος τη γονική μέριμνα (πατέρα κατά κανόνα) για την έκδοση διαβατηρίου σε ανήλικο παιδί, παρά μόνο η απόφαση επιμέλειας!!!
Οπως δηλαδή με την ενδο-οικογενειακή βία, ο νόμος και πάλι είναι κατά του πατέρα-άνδρα.
ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ - 24-3-2010
http://ec.europa.eu/news/justice/100324_el.htm
Μεγαλύτερη ασφάλεια δικαίου για τους "διασυνοριακούς" γάμους
Δικαιοσύνη και δικαιώματα των πολιτών - 24/03/2010
Χάρη στους νέους κανόνες που θα ισχύουν σε 10 χώρες της ΕΕ, τα "διεθνή ζευγάρια" θα μπορούν να επιλέγουν ποιας χώρας το δίκαιο θα εφαρμοστεί σε περίπτωση διαζυγίου.
Κάθε χρόνο ένα εκατομμύριο ζευγάρια στην ΕΕ υποβάλλουν αίτηση διαζυγίου. Δεν είναι όμως πάντα ξεκάθαρο ποιας χώρας το δίκαιο ισχύει σε περίπτωση διαζυγίου, αν για παράδειγμα οι σύζυγοι προέρχονται από διαφορετικές χώρες. Ή ακόμα, αν οι σύζυγοι είναι από την ίδια χώρα αλλά ζουν και οι δύο στο εξωτερικό, ή αν ζουν σε διαφορετική χώρα ο καθένας. Τα πράγματα περιπλέκονται σε μεγάλο βαθμό.
Το συνολικό ποσοστό των "διεθνών ζευγαριών" που παίρνουν διαζύγιο στην ΕΕ ανέρχεται σε 13% – όσο και το ποσοστό τους στο σύνολο των γάμων. Για τα ζευγάρια αυτά η ψυχοφθόρα διαδικασία της λύσης του γάμου επιβαρύνεται συχνά ακόμη περισσότερο λόγω των διαφορών που υπάρχουν στις εθνικές νομοθεσίες για τα διαζύγια, κάτι αναμενόμενο σε μια Ένωση 27 χωρών με διαφορετική κουλτούρα και ιστορία.
Οι νέοι κανόνες – που θα ισχύουν σε 10 μόνο χώρες της ΕΕ - δίνουν τη δυνατότητα στα "διεθνή ζευγάρια" να επιλέγουν τη νομοθεσία που θα ισχύει σε περίπτωση διαζυγίου τους, έτσι ώστε να μην έχουν να αντιμετωπίζουν άγνωστα νομικά συστήματα που δεν μπορούν να κατανοήσουν.
Ήδη σε πολλές χώρες της ΕΕ τα ζευγάρια αυτά έχουν τη δυνατότητα να πάρουν διαζύγιο σύμφωνα με τη νομοθεσία μιας άλλης χώρας. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι κάθε χώρα έχει διαφορετικούς κανόνες για το ποια νομοθεσία πρέπει να ισχύει. Η ασάφεια αυτή οδηγεί συχνά σε χρονοβόρες και δαπανηρές διαδικασίες διαζυγίων, με επώδυνες συνέπειες τόσο για τους ενηλίκους όσο και για τα παιδιά.
Επίσης, οι νέοι κανόνες αποσαφηνίζουν ποια νομοθεσία ισχύει σε περίπτωση ασυμφωνίας του ζευγαριού σχετικά με το εφαρμοστέο νομικό σύστημα. Στόχος είναι, σε μια διαδικασία διαζυγίου, να μην επωφελείται ο ένας σύζυγος από πλεονεκτήματα που μπορεί να προσφέρει η νομοθεσία μιας χώρας εις βάρος του άλλου συζύγου.
Το 2006 είχαν υποβληθεί παρόμοιες προτάσεις από την ΕΕ, οι οποίες όμως δεν έτυχαν της ομόφωνης στήριξης όλων των εθνικών κυβερνήσεων. Σήμερα, 10 χώρες αποφασίζουν να προχωρήσουν μόνες τους, εφαρμόζοντας για πρώτη φορά τη διαδικασία ενισχυμένης συνεργασίας.
Η διαδικασία αυτή, που καθιερώθηκε το 1999, επιτρέπει σε μια μεγάλη ομάδα χωρών να θεσπίζουν νόμους που θα ισχύουν μόνο σ' αυτές, δηλαδή όχι στο σύνολο των χωρών της ΕΕ. Η επίτροπος Δικαιοσύνης και Θεμελιωδών Δικαιωμάτων Βίβιαν Ρέντινγκ προτείνει τη νομοθεσία αυτή εξ ονόματος της Αυστρίας, Βουλγαρίας, Γαλλίας, Ελλάδας, Ισπανίας, Ιταλίας, Λουξεμβούργου, Ουγγαρίας, Ρουμανίας και Σλοβενίας.
Κυριακή 20 Ιουνίου 2010
Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
